Mijn eerste week

Hello/bonjour,

Mijn eerste week Mercy Ships zit erop! Het lijkt niet op te houden, zoveel nieuwe indrukken en belevenissen. Elke dag heeft wel weer iets nieuws in petto.

Allereerst een foto van mijn cabin, die ik deel met 5 andere vrouwen; een Nederlandse, een Deense, een Norweegse en 2 Engelsen. Ik heb het getroffen, ze zijn allemaal heel lief en sociaal.
Ik mag op het bovenste bed slapen, ik kan er wel op liggen, niet op zitten anders stoot ik mijn hoofd.

Afgelopen dinsdag begon het "echte" OK leven. Deze week stond ik heel de week op een OK waar maxillo faciale chirurgie wordt gedaan. Dat is chirurgie waar tumoren en andere afwijkingen aan de kaak, de mondholte en het gezicht verwijderd cq. behandeld worden.
Onvoorstelbaar dat er mensen zijn met zulke grote tumoren, dat kunnen we ons in Nederland niet voorstellen. Des te mooier het werk wat we hier doen!
Mooi om te ervaren dat je als team, na het doornemen van het dagprogramma, de dag met gebed begint. Wat ook een bijzondere ervaring is dat als je omloop bent (vaktaal voor de OK collega's) de patient op de afdeling mag gaan halen (waar je overigens je ogen uitkijkt) en dan met de patient, na het controleren van de patientgegevens met een vertaler erbij, mag gaan bidden als hij/zij dat wil. Het maakt niet uit of je dat in het Engels, Frans of Nederlands doet.
En voor je er erg in hebt, sta je bij een operatie te intrumenteren met een Congolese arts en 2 Amerikaanse artsen.

Dinsdagavond zijn we met de Dutchies (de Nederlanders zoeken elkaar op) uit wezen eten in Pointe-Noire. Wat een avontuur, met een auto van Mercy Ships, waar iemand die avond met een rijvergunning de beschikking over heeft, door de stad met de deuren op slot en zonder voorrangregels.
Wel lekker gegeten, en dat terwijl ik heel kieskeurig ben....
Het eten aan boord van het schip is ook goed, maar ik heb nog geen "Mercy hips".

Ik kan nog wel veel meer schrijven, maar een volgende keer volgt er meer. Bedankt voor jullie reacties op mijn blog, jullie app'jes, facebookberichten, sms'jes, meeleven en gebed. En natuurlijk voor de kaarten die ik thuis al heb mogen ontvangen en die ik mee heb genomen naar Congo.

Lots of love from Congo,
Petra