Alweer bijna het einde!

De tijd vliegt voorbij!

Alweer de latste dagen hier in Madagascar. Een drukke laatste week, maar toch kan ik het niet laten om jullie nog weer het één en ander te vertellen over het leven hier aan boord op het schip en het leven in Madagascar.

Door de vele verhalen die je hoort van de dayworkers (mensen uit Madagascar die op het schip werken als vertaler en nog andere werkzaamheden verrichten, afhankelijk van de afdeling waar ze werken) begin je steeds meer te begrijpen hoe het is voor patienten om hier geopereerd te worden.
In de grote steden hebben de mensen wel van Mercy Ships gehoord, maar in de afgelegen gebieden zijn mensen wat argwanend. Daar gaan soms verhalen rond dat blanke mensen je organen of je bloed willen. Hoe kan het nu zo zijn dat je gratis een operatie kan krijgen van blanke mensen?!
Dit komt onder andere doordat Madagascar een Franse kolonie is geweest en de Fransen zich hier niet echt netjes gedragen hebben.
Wel goed om te zien dat de afgelegen gebieden nu ook bereikt worden en dat er inmiddels ook weer mensen terug komen die een operatie hebben onder gaan. Het beste bewijs!
Als je bedenkt dat Madagascar net zo groot is als Frankrijk dan kun je je voorstellen dat mensen soms dagen moeten reizen om op het schip te komen.
Gelukkig is er ook hulp van de MAF (Mission Aviation Fellowship), een organisatie die met vliegtuigen helpt mensen in arme, afgelegen gebieden bereikbaar te maken voor hulp.

Al met al bewonder ik de mensen om hun moed hier te komen, hun vertrouwen in ons en hun dankbaarheid en vriendschap!

Want wat ik ook nog bedacht is wat een cultuurshock het voor de patienten moet zijn.
Een complete andere wereld gaat voor je open.
Zo was er een patient op de afdeling die maar niet kon begrijpen dat er elke dag zoveel eten is voor iedereen. Dat moet toch een keer op zijn, dacht ze.
Ja, dat zijn dingen waar wij al helemaal niet over nadenken.
Dat maakt het zo bijzonder om hier te zijn. Verschil maken in mensenlevens; een nieuw gezicht, een identiteit en een nieuw leven!

Afgelopen zaterdag hebben we de brug bezocht!
De brug is op een schip de plaats van waaruit het schip bestuurd wordt.
Men zegt wel: is de machinekamer het kloppend hart, dan is de brug het hersen- en zenuwcentrum van het schip.
We kregen een rondleiding van de kapitein zelf, Jan Tuinier. Hij is sinds enkele weken kapitein van het schip en daar zijn we als Nederlanders natuurlijk erg trots op!

Zondag een kerkdienst in Madagascar bezocht. Aan het einde van de dienst spraken we een moeder met een baby die klompvoetjes heeft. Niets is toeval! We konden haar mooi vertellen waar en wanneer zij naar de screening kan gaan.

Maandag begon weer een nieuwe en laatste werkweek hier aan boord. Gelukkig weer maxilla faciale chirurgie; dat vind ik zo mooi en dankbaar werk om te doen.
En wat een drukke en bijzondere dagen waren het! Veel kinderen gezien met grote tumoren in het gezicht, aangrijpend om te zien.
Dat doet je op dat moment besluiten om niet meer te klagen over wat uiterlijke oneffenheden.
Eigenlijk had ik nog veel meer willen vertellen, maar ik heb een drukke week gehad. Gisteravond was ik on-call en heb ik tot half 12 gewerkt. We hebben een operatie gedaan die ‘s morgens om 9 uur al startte.
Inmiddels is het alweer vrijdag en moet ik mijn tassen gaan pakken.
Morgenochtend hopen we vroeg te vertrekken met de bus naar het vliegveld. Een busrit van 10 uur, maar daar gaan we van genieten. ‘s Nachts gaan we vliegen en zondag hopen we weer thuis te komen.
Nogmaals bedankt voor jullie medeleven in welke vorm dan ook. Ik hoop dat jullie een beetje een indruk hebben gekregen van alle dingen die ik beschreven heb.
Zo niet, dan vertel ik jullie er graag meer over!

Lieve groet,
Petra